Hè hè, ik bin doëdof, gelukkig gaen ik bijkangs óp vekantie! Ik bin d’r echt an too! Gae jij nog weg Harpie?
Neejen kijnd, ik bin van de zoemer nijt weg ëweest? Vurrëg jaar nog wel, mar too hadden we ammar regen, en dee regen en kouwe slaet dan metéënen óp m’n hoëfd. Ik zit mót dee annëbeuren hoëfdpijnde mins! En dan d’r bij, in maert al vreugen m’n nijwe buren – ik hoop dat ze kannen aerden want ’t binnen vrindelijke minsen en zoë schooën as zullëver – of dat ik de planten water wou geven en ik óp d’r lui knijn en voegels zou wullen passen as ze óp vekantie gaenen.
Oë, en wafferen voegels binnen dat dan Harpie?
Wafferen voegels dat binnen weet ik nijt kijnd. Ze hemmen lange starten en ’n groëte kuif. En dat knijn (Albert heet ie en hij loëpt los in de kamer) ziet d’r oëk héël aarst uit as de knijnen van vader vroger. Mar ja, dee wazzen enkeld vur de slacht netuurlijk. Dat knijn van hullie het héël lang zwart haer tot over z’n oëgen. Dat beest ziet vollëges mijn gien snars!
Mar ’k het ja ëzaid, want ’k kan al ze leven knap mót ze akkëderen en dat kómt Bessie, denk ik, ómdatte we óp éën of are menier dezelde legging hemmen. Twijs we héël vuul van mekaar verschillen. Ze praten bevurbéëld gien Huizers, mar juist héël deftig. Mar daer trek ik m’n aigen niks van an, ik blijf gewooën Huizers teugen ze maeken, daer kan je alles mie zeggen nij, wat jou! Mar vur de rest binnen ’t aardige minsen.
En ze hemmen twee kijer. ’n Jooëntjen, Roderick-Jan, mót CK, en ’n Anne-streepje-Fleur, zai d’r lui vader too ze d’r aigen kwammen vurstellen. Dat hem ’k later thuis gauw effetjies óp ’n pampiertjen ëschreven, want zukke namen onthou ik netuurlijk nooit. Dat maissie is ’n neutig apeteersie, echt waar! Dat was vlede jaar oktober, too ze naest me kwammen wooënen, too kreeg ik óëk nog ’n mangkien karsen en ’n klain flessien wijn van ze.
En hoo gung ’t mót dee beesten? Is ’t goeëd ëgaen?
Nou neejen kijnd, vreselijk! Metéënen de eerste de beste dag al vleug d’r zoë’n voegel langëst m’n narm de kamer in. Ik gauw mót ’n vateldook d’r achter an óm dum te vangen netuurlijk. Mar dat pakte avereks uit, ’k dee vuus te wild, mar wat wul je, ik schruk m’n aigen ’n ongeluk! Kijnd kijnd zu’k tobben. En too ik hum aindelijk ëvungen had draeiden ie z’n kop héëlemol róngd en beet ie in m’n velle zoë vlak naest m’n nagel! Ik vul bijkangs van m’n pinnetjen.
Bel bel bel Harpie, waar begin je oëk an mins! En Albert, hoo gung ’t mót Albert?
Oë Waimpie kijnd, dat was héëlemol arg! Óp de leste marrëgen, vlak vurdatte ze vróm kwammen, lag Albert óp z’n zije midden óp de drumpel van de keukendeur. ’k Wou dum ópstoegelen, mar ik zag ’t metéënen – hij was doëd! Vreselijk nij, want ze binnen d’r zoë groës óp. M’n hart bónkte in m’n kéël. ’k Wist m’n aigen gien raed …
Óp ‘t lange lest toch mar óp de Rebelletjies an en daer hadden ze d’r gelukkig nog éëntjen, oëk mót lang zwart haer, mar nijt tot over z’n oëgen. Óp z’n kop greut z’n haer meer ’n bietjen króm achterover, meer in ’n krulle za’k mar zeggen. Ik het dum toch mar ëkocht, wat mós ik aarst? Dus ik Albert de tweede in z’n kooi ëdaën en d’r gien meer uitëlaeten netuurlijk. Ik het nog gauw alles effetjies ëfaild, en too óp huis an.
Bel gorsak Harpie, goeëie genachten wat ’n toostangd! En hoo is dat ovvëleupen? Dee kijer krijten zeker?
Neejen kijnd, niks an de hangd! Ik kreeg ’n poes en ’n cadeautjen vur de goeëie zorgen. Ze hemmen d’r niks van ëmurken, loëf ik. Anne-streepje-Fleur, dat maissie, zai nog wel: “Wat heeft u het haar van Albert leuk geföhnd, tante Harpie, hij heeft nu net zo’n kuif als onze valkparkieten!”
Tekst en idee van Henk Heijnen
Bessie, Waimpie en Harpie is mogelijk gemaakt door Kouwer Installatietechniek
Geen reacties